Elewacje fasadowe

Wiele materiałów budowlanych używanych do budowy i dekoracji fasad budynków ma porowatą strukturę, która przyczynia się do obfitego wchłaniania wilgoci z atmosfery. Kiedy wyparowuje (pod wpływem promieniowania słonecznego, na przykład), sole, które tworzą część wody, osadzają się na ścianach i objawiają się w postaci złogów, które psują wygląd budynku, zwane "złożami soli".

W celu ochrony ścian fasada jest hydrofobizowana za pomocą specjalnych wodoodpornych kompozycji (repelenty wodne), które chronią porowate powierzchnie fasad przed wilgocią. Takie kompozycje są skutecznie stosowane do ochrony (hydroizolacji) fasad wykonanych z następujących materiałów pochłaniających wilgoć:

• cegła i kamień;
• bloczki z betonu komórkowego;
• tynk cementowo-piaskowy;
• specjalne płytki elewacyjne;
• półpasiec lub drewno.

Oprócz zapobiegania powstawaniu "wykwitów" leczenie środkami repelentującymi pozwala:

• aby chronić fasady przed zanieczyszczeniami tłuszczowymi, a także przed szkodliwymi skutkami opadów;
• poprawić właściwości izolacyjne materiałów, których wrażliwość na sezonowe zamrażanie i rozmrażanie po obróbce jest nieco mniejsza;
• chronić powierzchnie ścian przed pleśnią i pleśnią;
• poprawiają wygląd fasad, które po przetworzeniu wyglądają znacznie lepiej niż przed nim (ze względu na większą wyrazistość koloru i faktury).

Przy znajomości technologii ochrony fasad przed wilgocią konieczne jest rozróżnienie wodoodporności znanej wszystkim nam z hydroizolacji. Główna różnica między tymi dwoma procedurami polega na tym, że gdy powierzchnie są hydrofobowe, ich przepuszczalność pary jest utrzymywana na danym poziomie, więc budynek oddycha (jak mówią, jego ścianki umożliwiają przejście pary i gazów). Zupełnie inny obraz obserwuje się podczas impregnowania powierzchni, po których pory powłoki są całkowicie odizolowane, tracąc dostęp do otaczającego powietrza.

Potrzeba hydrofobizacji zwykle pojawia się w sytuacjach, w których występuje powtarzający się, ale krótkotrwały efekt wilgoci na powierzchni (np. W przypadku opadów). W tych samych przypadkach, gdy konstrukcja jest stale narażona na wilgoć - z reguły stosuje się metodę hydroizolacji.

Rodzaje ochrony

Znane metody hydrofobizacji ścian obejmują zastosowanie dwóch metod ich przetwarzania za pomocą związków ochronnych: powierzchniowej i objętościowej.

W pierwszym przypadku specjalną kompozycję nanosi się bezpośrednio na chronioną powierzchnię, podczas gdy hydrofobizację objętości prowadzi się na etapie przygotowania samego materiału wykończeniowego.

Najbardziej efektywny sposób jest uważany za połączone zastosowanie obu tych metod, polegające na wprowadzeniu środków hydrofobowych do roztworu płynnego materiału wykończeniowego, a następnie nałożenie warstwy ochronnej bezpośrednio na wykończoną (już wyschniętą) powłokę.

Przy powierzchniowej obróbce elewacji właściwości ochronne osadzonych kompozycji są utrzymywane przez około 10-15 lat, a następnie luzem i łączone - przez cały okres eksploatacji. W naszym artykule metoda hydrofobizacji powierzchni będzie uważana za najprostszą i często stosowaną w praktyce.

Użyte materiały

Hydrofobizację elewacji można wykonać za pomocą różnych rodzajów kompozycji impregnujących, z których najbardziej skuteczne są materiały na bazie silikonu lub krzemu. Takie kompozycje dobrze chronią ściany budynku przed wilgocią, nie zakłócając naturalnej wymiany powietrza przez elewację budynku. Znane silikonowe środki odstraszające wodę można wykonywać w postaci:

• emulsje wodne;
• związki organiczne;
• rozpuszczalne w wodzie mieszanki.

Jak również kompozycje na bazie związków krzemu, silikonowe repelenty wodne nie tracą swoich właściwości użytkowych przez dłuższy czas. Podczas obróbki wnikają one w grubość ścianek do głębokości około 15 mm, w wyniku czego na ich powierzchni tworzy się warstwa folii polimerowej, tworząc nieprzepuszczalną barierę dla wilgoci. W tym przypadku współczynnik pochłaniania wilgoci przez materiał zmniejsza się kilkakrotnie (w przypadku cegieł, w szczególności liczba ta może osiągnąć 20-krotność).

Obecnie producenci repelentów wody oferują szeroki wybór bezbarwnych i barwionych impregnatów, z których część pozwala uzyskać różne efekty (w szczególności efekt "mokrej" cegły). Ponadto, skład takich impregnacji może obejmować inne związki ochronne (na przykład antyseptyczne lub opóźniające palenie).

Warunki i procedura nakładania powłok ochronnych

Przede wszystkim zauważamy, że zaleca się stosowanie najprostszych związków ochronnych na suchej powierzchni w jednej lub wielu warstwach (ich dokładna ilość jest wybierana w zależności od ich specyficznych potrzeb) w temperaturze powietrza nie niższej niż + 5 ° C. Ponadto niepożądane jest prowadzenie hydrofobizacji przy wysokiej wilgotności, co najczęściej obserwuje się w okresach opadów.

Należy pamiętać, że pierwotna impregnacja elewacji może zostać wykonana natychmiast po pokryciu powierzchni używanym materiałem wykończeniowym.

Zwróć uwagę! Przed obróbką ścian specjalną impregnacją, pożądane jest ich wcześniejsze zalanie, co zapewni lepszą przyczepność użytych do tego materiałów.

Aby nanieść środek wodoodporny na chronioną powierzchnię, można użyć zwykłej szczotki lub pistoletu natryskowego, za pomocą których płynną mieszaninę nanosi się w kilku warstwach (w odstępach co godzinę w każdej warstwie).

Zwróć uwagę! Ściany powinny być przetwarzane dopiero po zakończeniu wszystkich rodzajów prac wykończeniowych, ponieważ powierzchnia chroniąca przed wodą nie może być już nie tylko otynkowana, ale także pomalowana.

Jako przykład rozważmy cechy organizacji takiej ochrony na tynkowanych elewacjach.

Ochrona tynkowanych powierzchni metodą ich hydrofobizacji jest przeprowadzana zgodnie ze schematem już przez nas rozważonym, który polega na nakładaniu kompozycji ochronnej za pomocą pędzla lub pistoletu natryskowego. W tym przypadku jako środki hydrofobowe stosuje się impregnujące kompozycje z dodatkami krzemoorganicznymi, które nie tylko chronią powierzchnie ścian przed wilgocią, ale również znacznie zmniejszają czas schnięcia tynku (prawie dwukrotnie).

Szczególną uwagę zwraca się w tym przypadku na przygotowanie impregnujących kompozycji suchych mieszanin, przeprowadzanych w miejscu ich aplikacji bezpośrednio przed nałożeniem.